De Poolse pakketvervoerder InPost gaat naar de Amsterdamse beurs. Wat dit bedrijf bijzonder maakt, is dat het vooral inzet op bezorging naar de eigen pakketkluizen. De Nederlandse consument heeft nog maar weinig mogelijkheden om op loopafstand een pakketje af te halen bij een kluis.
Nou is de pakketkluis, ook wel pakketwand genoemd, niet onbekend in Nederland. Op zo’n tweehonderd locaties in Nederland staat al een muur met grote en kleine kluizen waar consumenten met behulp van een code een pakketje kunnen ophalen en ook versturen. Vergeleken met andere landen is dit nog maar een klein aantal. Zo heeft InPost in Polen al bijna 11.000 pakketkluizen. Het totale aandeel van de Nederlandse pakketkluizen in het laatste stukje van de pakketbezorging, de zogeheten last mile, is dan ook nog maar klein.
De Nederlandse consument wil op dit moment simpelweg het liefst de pakketten thuisbezorgd krijgen en als het even kan gratis. In 2019 koos de consument bij 77 procent van de bestelde pakketten in Nederland voor thuisbezorging, meldde de Autoriteit Consument en Markt (ACM). In 7 procent van de bestellingen werd voor een servicepunt gekozen en 15 procent van de pakketten werd op een andere manier bezorgd, zoals bij de werkplek of via een pakketkluis.
Thuis bezorgen biedt veel gemak en is tijdens de coronapandemie bijna noodzakelijk. Consumenten zijn toch vaak thuis en iedereen moet bovendien de drukte bij winkels vermijden. Maar aan die thuisbezorging zijn wel directe en indirecte kosten verbonden.
Zo moet de transporteur extra kosten maken. Een bezorger die bij elk adres moet stoppen, is simpelweg langer onderweg en maakt meer kilometers. En als we terugdenken aan de periode voor de coronacrisis, ging de thuisbezorging in de beleving van de consument ook niet altijd vlekkeloos. Waren de besteller of de buren niet thuis, dan moest het pakketje vaak alsnog afgehaald worden bij een pakketpunt. De rit die de bezorger maakte, was dan voor niks en op piekmomenten zoals in de decembermaanden is dit natuurlijk zonde.
Verder zijn er de milieukosten. Die extra kilometers die een bezorger aflegt door het pakket aan huis te brengen, leiden tot meer CO₂-uitstoot. TNO schat dat de CO₂-uitstoot van de gehele last mile-bezorging met 17 procent kan dalen wanneer de helft van de pakketjes die nu thuis worden afgeleverd bij een centraal punt worden afgehaald. Aanname is wel dat de bezorger in een dieselauto rijdt en dat de consument het pakketje lopend of met de fiets ophaalt.
En dan is er nog de drukte op de weg. Vooral in de drukke binnensteden is het al een komen en gaan van allerlei bezorgers. Wegen raken vol en omwonenden hebben overlast door de extra drukte. Alle manieren om de drukte daar te verminderen en bijvoorbeeld verkeersveiligheid en doorstroming te verbeteren zijn mooi mee genomen.
Om een pakketje af te halen zijn er al zo’n 9.600 afhaalpunten van de grote pakketvervoerders en nog enkele duizenden buurtpunten. Winkels hebben servicepunten, particulieren fungeren als buurtpunt met initiatieven als Homerr en ViaTim en partijen als PostNL en DHL hebben bijna tweehonderd pakketkluizen. Maar in de praktijk heeft 37 procent van de huishoudens volgens de ACM geen afhaalpunt op een loopafstand van 500 meter en het gros hiervan kent bovendien maar beperkte openingstijden. En omdat niet elke vervoerder elk pakketje kan of mag bezorgen bij elk afhaalpunt, is die dekking vaak nog veel kleiner.
Meer zogeheten ‘white label’ pakketkluizen nemen deze drempels weg. Deze afhaalpunten zijn door elke transporteur te gebruiken en bieden de consument de mogelijkheid om op elk tijdstip en op loopafstand een pakketje af te halen of te brengen, waardoor de behoefte om thuis te laten bezorgen een stuk kleiner wordt. Nu al wordt getest met afhaalkluizen achter bushaltes. De bushalte is ideaal omdat deze plekken vaak centraal zijn gelegen en door de pakketwand te combineren met de halte springt de nieuwe kluis ook niet zo in het oog.
Bron: ABN AMRO