Afgelopen week nam het team van Jac van den Oord Potatoes deel aan de Alpe d' Huzes. Leon van den Oord vertelt in dit artikel over zijn belevenissen en wat er aan de deelname aan deze sponsortocht vooraf ging:
"Het is eind oktober 2012, in een opwelling besluit ik om mee te gaan doen aan Alpe d' Huzes. Heb dan al bijna 20 jaar niets aan sport gedaan. Koop een fiets en begin te trainen, val bijna 15 kg af en fiets in juni 6 x de Alp op.
Pas afgelopen donderdag heb ik beseft wat een wonder dat eigenlijk is geweest. Nu elf jaar later is fietsen mij passie. Het heeft mij veel van de wereld laten zien, ik geniet van alle mooie plekken waar de fiets mij brengt. Heb heel veel mensen leren kennen door de fiets. Het heeft de wereld groter gemaakt.
Maar waar begon het nu echt door? In 2012 hebben we met een groep mensen in Ammerzoden de samenloop voor hoop georganiseerd. Een evenement waarmee we aandacht vroegen voor kanker en geld inzamelde. Tot die tijd had ik van dichtbij niet heel veel met kanker te maken gehad. Maar gaandeweg de voorbereidingen voor dat evenement kwamen steeds meer verhalen tot mij en ontmoet ik een aantal patiënten. Het raakt mij. Ik schrok erg van het feit dat 1 op de 3 Nederlanders uiteindelijk getroffen wordt door deze ziekte. Daar moeten we toch iets aan proberen te doen.
Later verloor ik mijn vader en zwager door kanker en zag anderen in mijn omgeving de strijd gelukkig winnen. Maar ook nu voeren bekenden de strijd tegen deze rotziekte.
Afgelopen donderdag was zwaar, ik heb in record tempo de eerst 4 beklimmingen afgewerkt daarna kwam de regen. Bij het begin van mijn vijfde beklimming startte het en het werd erger naarmate ik hoger kwam, ook werd het steeds kouder. Ik vocht mij naar boven, wilde door. Doorweekt en bibberend kwam ik aan bij de streep. Maar ik was daar weer. En dan roept de speaker "het is niet meer toegestaan om af te dalen tot nader order". Ho even maar dat was niet mijn plan! Ik baal en voel boosheid.
Besluit dan om naar mijn appartement te fietsen. Sta een kwartier onder de warme douche. Ik voel me weer wat beter, kijk naar buiten en zie in de verte de lucht opklaren. Hé dat is een kans. Die ga ik pakken. Zoek weer wat kleding bij elkaar. Pak droge schoenen en monteer mijn regen spatbord op de fiets. Opgeven is geen optie, en ik ga weer naar beneden. Die laatste klim doe ik het rustig aan. Maak leuke praatjes stop op een aantal plekken om van het uitzicht, de andere deelnemers en de vele vrijwilligers te genieten. De spandoeken die naast de weg hangen en de kaarsen grijpen mij en ik vecht zo af en toe tegen de tranen, maar ik weet ik ga het halen. Ook een laatste bui kan geen roet meer in het eten gooien. Het levert zelfs een prachtige regenboog tussen de bergen op. Ik ga de top bereiken. De mensen langs de kant geven mij de laatste steun. "Leon je kunt het" Ik kom boven zie de streep en alle emotie komt los. Ik heb het weer gedaan! Dirk en Annemarie vangen mij op na de streep. Ze zijn hier elk jaar weer om als vrijwilliger dit evenement mogelijk te maken. Kanjers zijn het. Maar ook mijn teamgenoten van de Roode leeuw die ook het maximale uit zichzelf gehaald hebben. Trots voel op iedereen voel ik mij.
Ik heb 13500 euro bij elkaar getrapt. Een geweldig bedrag!
Het totale evenement bracht dit jaar 18 miljoen op! Daar kan weer heel veel onderzoek voor gedaan worden. Er komt een dag dat we van kanker gaan winnen, daar geloof ik in.
Ik wil iedereen danken voor de donaties en de support!